Door Wilbert Kocken 

Een foto en partij staan bij "Lees meer". 

Donderdagmiddag 30 juli kwam ik op zoek in mijn rommelige huis een oud klubblad tegen. Toch even doorbladeren...

Die avond werd ik opgebeld: Fred (Frie voor intimi) was overleden. Dat kwam niet geheel onverwacht. Afgelopen zondag had ik al het bericht gekregen dat hij niet meer bij kennis zou komen.

Fred was al in 1985 lid geworden van De Wolstad. Al behoorde hij niet tot de top van onze vereniging en dus van Tilburg: hij kon een behoorlijke potje schaken. Zijn sterke punt was taktiek en je kon hem maar beter niet ongestoord laten aanvallen.

Al snel begon hij zich ook buiten het schaakbord met de klub te bemoeien. Vooral als het om de teamwedstrijden ging, zorgde Fred er voor dat de dingen geregeld werden. Hij deed dat ijverig, bescheiden, nauwgezet, en dat vanuit vele hoedanigheden. Na verloop van tijd ging hij dat ook doen voor de Brabantse schaakbond.

Zo herinner ik me een thuiswedstrijd van het tweede. Fred was aan het eind van de middag nog niet klaar en brak af in een gunstige stelling. Dus vulde de wedstrijdleider van dienst , Fred Klerks, een afbreekenveloppe in en vulde schaker Fred Klerks of zijn tegenstander het briefje in met de afgegeven zet. De teamleider van het tweede team, Fred Klerks, overlegde vervolgens met de teamleider van de andere klub over wat er met de partij moest gebeuren. In samenspraak met de spelers, dus Fred en zijn tegenstander, werd er beslist dat de partij niet zou worden uitgespeeld, maar gearbitreerd.

Het zal de wedstrijdleider Fred Klerks niet veel moeite gekost hebben om de enveloppe met de afgegeven zet in handen van de thuisspelende teamleider Fred Klerks te spelen. Vervolgens verzamelde de extern wedstrijdleider van De Wolstad, de heer Fred Klerks, bij de thuisspelende teamleiders van onze klub de afbreekenvelopppen. Die werden dan naar de externe wedstrijdleider van de NBSB, jawel Fred Klerks gestuurd. Het zal u verbazen, maar de Brabantse Bond had voor de beoordeling van afbreekstellingen een onafhankelijke kommissie en Fred maakte daar geen deel van uit.

Dat zou hij ook niet willen. Fred was bij uitstek goudeerlijk en rechtlijnig. Dat laatste betekende dat hij nog wel eens botste, maar bij het beoordelen van situaties had hij het vrijwel altijd bij het rechte eind. Daar was hij dan ook niet vanaf te krijgen. Zo zorgde een meningsverschil over het meespelen in het avondteam (deed hij dus ook aan mee) er voor dat hij in 1996 uitweek naar Schavo, om in 2000 na een dispuut weer bij De Wolstad terug te komen.

Daar pakte hij de draad weer op en was onder meer van 2003 tot 2013 weer extern wedstrijdleider. 

Geleidelijk richtte hij zich wat minder op het schaken ten faveure van het leiden van wedstrijden. Hij haalde rond de millenniumwisseling het diploma nationaal arbiter en was vervolgens regelmatig wedstrijdleider in de hoogste klassen van de KNSB. Reputatie was daarbij geen kriterium. Vele jaren was hij ook een gewaardeerde scheidsrechter bij vooral de Brabantse toernooien. Grote bewondering heb ik ook voor de manier waarop alles precies werd bijgehouden. Hij was daardoor de natuurlijke klubarchivaris.

Zelf was ik al snel bevriend geraakt met Fred en ik heb decennia lang het genoegen mogen smaken om bij Frie en zijn vriendin Lenie over de vloer te komen en over schaken, voetbal en andere belangrijke zaken te kletsen. Lenie Grootswagers en Frie was een goed stel. Ze vulden elkaar prima aan en Lenie ging letterlijk heel ver om Fred te ondersteunen. Zo was ze de zeer gewaardeerde supporter van De Wolstad toen we met de drie Nederlandse teams (naast Tilburg ook Veldhoven en Nieuwendam) per luxe touringcar naar Saint-Diziers reden om daar aan het internationale tienstedentoernooi deel te nemen.

Na het veel te vroege overlijden van Lenie had Fred moeite om in zijn eentje zijn draai te vinden. Daar kwamen geleidelijk ook fysieke problemen bij. Afnemend gezichtsvermogen noopte hem om zijn taak als scheidsrechter op te geven. Een oogoperatie mislukte. Vervolgens sloeg Parkinson toe en nadat hij verward op straat werd gevonden, heeft Fred zijn laatste anderhalf jaar in verzorgings- en verpleeghuizen door moeten brengen

Hierbij het verhaal van zijn familie.