Na een dag kneiterhard werken, in mijn geval is dat binnen zitten, had ik zin om er ’s avonds uit te gaan. Omdat ‘mijn team’ speelde had ik al snel een doel gevonden; gaan kibitzen in Bergen op Zoom. Gezien de afstand twijfelde ik nog wel aan de uitvoering van dit plan. Maar omdat Danniël meestal op eigen gelegenheid komt bedacht ik dat meerijden wel eens een optie kon zijn. Na een belletje bleek mijn vermoeden te kloppen en kon ik bij Dennis (chauffeur), Elias en Bert-Jan aansluiten. Dit had meerdere voordelen, maar de mogelijkheid om helemaal los te gaan op (bok)bier stond toch wel met stip bovenaan. Al mijmerend over deze nakende, prachtige avond dacht ik ineens aan de BOB-campagne avant la lettre, ‘Glaasje op? Laat je rijden!’, ergens midden jaren 60 gelanceerd door onze toenmalige overheid. De noodzaak was destijds zeker niet minder groot dan nu. In deze gezagsallergische periode deden mensen maar wat; tenminste een flink gedeelte van de bevolking. Vooral jongeren (hippies, nozems en ander tuig), zopen, snoven en rookten dat het een lieve lust was en we spreken bovendien over het ‘pre-veiligheidsgordeltijdperk’. Kortom, ‘veiligheid’ als thema was nog niet volledig uitgenut (en het was zeker nog geen verdienmodel zoals nu het geval is; we leven vandaag in bange tijden; lees ‘bangelijke tijden’).

Oudere lezers kennen het destijds gelanceerde liedje nog wel, gezongen door Sjakie Schram en uitgebracht op het album ‘Wat zie ik daar’. Er hoorde ook een poster bij (te zien in bijgesloten link). Ga er maar eens goed voor zitten…. Bing Video’s   …. Of met Sjakie live Sjakie Schram –

Met ruim voldoende cash op zak stapte ik om half zeven bij de Goede Herderzaal in Dennis’ comfortabele bolide. Naast Elias op de achterbank (je kunt niet alles hebben) reden we westwaarts. Flauw van me, want met Elias ‘never a dull moment’ en geen enkel gespreksthema hoeft te worden geschuwd. Dus de reistijd, door mij altijd zeer subjectief ondergaan, leek nu ‘peanuts’.

We draaiden rond half acht de parkeerplaats op…….Oh ja, dat schoolgebouw (dit had al een flinke waarschuwing moeten zijn) waar het 2^e kampioen is geworden. Ik herinnerde me ineens van alles; de parkeerplaats, de entree, de aula waarin wordt gespeeld en ‘de bar’ waar je, net als bij ons, op zelfbediening bent aangewezen. ‘Voor de vorm maar eens beginnen met een kop koffie’ was mijn gedachte bij binnenkomst.

Ook Danniël was gearriveerd; er kon worden afgetrapt. Na een paar rondjes langs de vier borden zat ik lekker in de partijen. Ik vind het dan leuk om ook de partijen van de interne competitie te ‘screenen’. Vaak zijn er dan één of twee potten die ik gedurende de avond blijf volgen.

Eenmaal gemaakte voornemens moet je ten uitvoer brengen is mijn motto; dat getuigt van een sterk karakter vind ik. Dus begaf ik me naar een als bar ingerichte ruimte, waarin een ijskast met hoopgevende afmetingen. Veel blikjes in ieder geval, maar zo op het eerste gezicht met fris gevuld. Nog maar eens goed kijken…. Aha!…. oh nee, 0.0…. Je gaat dan allerlei schuifjes, laatjes en zelfs vriesvakjes openen. Ik heb alcoholisten heel vreemde dingen zien doen op zoek naar de volgende unit.

Ik begon nu mijn horizon te verbreden door de hele ruimte te scannen, op zoek naar een tweede ijskast, de zogenaamde ‘bierkast’? Ik ging zelfs door de knieën om onder de tafel te kijken (er bestaat namelijk zoiets als ‘het tafelmodel’). Maar helaas…. In een allerlaatste wanhoopspoging nog iemand aangeklampt met de vraag of ik misschien iets over het hoofd heb gezien….

‘Nee hoor meneer, aan uw ogen mankeert niets;…… Schoolgebouw….. Regelgeving….. Vergunningen….Protocol….., u begrijpt wel’.

Daar sta je dan met je goede voornemens. Force majeur.

Na een lauwe Cassis en een ‘for old times sake’ genuttigde Rivella (ik was inmiddels in een aan depressie grenzende melancholische bui terecht gekomen) nam de schaakavond zijn einde. Mijn jongens hadden met 2,5-1,5 gewonnen. Dat was dan wel weer het goede nieuws. Ik zou hele verhandelingen kunnen schrijven over het getoonde spel, maar dat doe ik niet; het ontbreekt me aan inspiratie.

Dennis, nog bedankt dat je mijn BOB wilde zijn. Het gaat immers allemaal om de goede intentie.

Frank